3 maanden na nekbreuk, bronzen medaille op WK Duatlon Zofingen

Mensen aanzetten tot sporten is één van mijn doelen als Go Dare bezieler. Daarnaast is zelf sporten één van mijn grootste passies. Een tijdje geleden postte ik alvast het verhaal over mijn eerste triatlon (lees hier). Doch ligt mijn hart nog steeds in de duatlonsport. Het WK lange afstand in Zofingen zou dit jaar mijn grote doel zijn. Tot 3 maanden geleden het noodlot toesloeg en ik aangereden werd tijdens een training met een dubbele nekbreuk tot gevolg. Desondanks wou ik zo snel mogelijk herstellen en deelnemen aan deze mooie wedstrijd. Dit leidde uiteindelijk tot een bronzen medaille in de age-group 25-29.

9 weken trainen voor de wedstrijd van het jaar

Na mijn dubbele nekbreuk eind mei was mijn eerste ambitie om zo snel mogelijk te herstellen. Ik trachtte zoveel mogelijk in beweging te blijven zodat als ik terug mocht starten met trainen dit zo 'soepel' mogelijk zou gaan. Toen het ongeval gebeurde, 14 weken voor het evenement verkeerde ik best in een goede form. Ik was mij namelijk aan het voorbereiden voor de Ironman 70.3 in Luxemburg. Dit doel zag ik helaas in het water vallen, maar na 5 weken een nekkraag te dragen kreeg ik groen licht van de dokter om geleidelijk aan terug te sporten. Dat moesten ze mij natuurlijk geen twee keer zeggen. Ik had nog 9 weken voor het WK in Zofingen. Absoluut niet voldoende om in een super form aan de start te staan. Maar ik probeerde er het beste van te maken.

Knopen doorhakken over fietskeuze

Tijdens het trainen merkte ik al snel dat mijn nek nog lang niet oké was. De langere fietstrainingen leidde vaak tot overbelasting, spierpijn, stramheid, slapeloze nachten,.. Ik moest realistisch zijn en wist dat het onmogelijk zou zijn om deze wedstrijd af te leggen met de tijdritfiets. De houding op deze fiets zou ik nooit 4 uur kunnen volhouden. Zodoende wist ik dat ik aan de start zou staan met een groot concurrentieel nadeel. Op dit parcours van 147 kilometer met 1700 hoogtemeters kan je namelijk heel wat tijd winnen d.m.v. het rijden op een tijdritfiets. Tijdens de wedstrijd merkte ik al snel dat ik hier zeker 10 tot 15 minuten mee verloor.

Het raceverloop tot aan het tweede loopgedeelte

Het WK lange afstand is een race van 6 à 7 uur. Als atleet weet je dat er veel kan gebeuren en dat je elk onderdeel stap voor stap moet aanvatten om tot het best mogelijke resultaat te komen. Het eerste loopgedeelte van 10 kilometer liep ik in 39'30. Zeker geen slechte tijd wetende dat het deels offroad is met 160 hoogtemeters. Naar mijn gevoel had ik goed ingedeeld en mijn motor niet opgeblazen. Ik stapte dus ook met veel vertrouwen de fiets op. Na het lopen zat ik in niemandsland, dus deed ik op de eerste klim een serieuze inspanning om aan te sluiten bij een Duitser met tijdritfiets. Drafting is verboden in deze wedstrijd, maar ik probeerde op 12 meter mijn wagonnetje aan te pikken. In de lange stroken licht dalend was het alle hens aan dek om überhaupt te kunnen volgen. Achteraf gezien heb ik mijn benen hier helemaal kapot gereden. De doelstelling was om 4u30 een gemiddelde normalized wattage van 245 watt te rijden. Uiteindelijk reed ik 261, maar met veel te veel pieken. In totaal zat ik meer dan een uur boven de 300 watt wat niet bevorderlijk is voor de spieren.

De laatste slopende 25 kilometer

Toen ik van de fiets stapte, was de pijn aan de onderkant van mijn voet niet te harden. Desondanks wou ik niet opgeven, ik bleef doorgaan. Mijn looptempo was niet hetgeen ik nog verwachtte te lopen, maar zoals gezegd de benen waren al goed "kapot gefietst". Maar het grote doel was om niet volledig stil te vallen in run 2 zoals vorig jaar. De pijn aan de voet trok gelukkig stilletjes weg en tijdens loopronde 2 van 4 kwam ik er stilletjes door. Halfweg, na 12,5 kilometer kwam ik door in 1u04'. Helaas kreeg ik steeds meer last van maagklachten en zakte het tempo. Het vat was leeg, maar na 25 kilometer in 2u18 en 7u18 in totaal kon ik trots terugblikken op deze wedstrijd.

Derde keer goede keer?

Na mijn eerste deelname vorig jaar toen ik slechts 5 weken kon trainen na een zware valpartij en nu mijn tweede deelname met slechts 9 weken trainen na wederom een zware valpartij hoop ik dat volgend jaar alle puzzelstukjes eens in elkaar vallen. Opgeven staat niet in mijn woordenboek en deze wedstrijd beschouw ik dan ook als 'unfinished business'. Normaal stond de Hel van Kasterlee eind dit jaar nog op mijn programma, maar helaas zal ik forfait geven voor deze wedstrijd. Na 2 jaar pech, en trainingen in stukken en brokken om toch te kunnen deelnemen in Zofingen is het nu tijd voor een reset. Het lichaam heeft nood aan rust en terug een goede opbouw met een stevige trainingsblok richting 2024. Wil je graag mijn avonturen volgen? Dat kan via Strava of Instagram.