Sport werkt verslavend en zeker als je een mooi doel voor ogen hebt. Je werkt hard, je maakt tal van opofferingen en doet er alles aan om de beste versie van jezelf te tonen tijdens die ene wedstrijd waar je zolang naar toe gewerkt hebt. Na een wedstrijd kan je pronken, heb je enorm veel zelfvoldoening en kan je vooruit kijken richting het volgende doel. Toch heeft de medaille ook een keerzijde, zeker als het keer op keer misgaat en je tegenslagen moet verwerken. De knop omdraaien na een tegenslag is het enige wat je kan doen, maar kan ook oh zo moeilijk zijn.
3,5 jaar geleden rijpte het idee..
Even terug naar eind 2019. Dankzij Go Dare werd mijn passie voor sport steeds groter en groter en ging ik vervolgens op zoek naar een nieuwe uitdaging om mijn eigen limiet op te zoeken. Na enkele jaren als recreatieve jogger kwam ik in contact met mijn huidige coach 'Jens' van Animo Running & Triatlon Coaching. De eerste vraag was: 'wat is je doel'? Volmondig antwoordde ik: 'een marathon lopen onder de 3 uur'. Hier hangt een leuk verhaal aan vast, mijn ouders liepen allebei al tal van marathons en daagde mij uit om ook eens een marathon te lopen. Waarop ik meteen zei, dat is goed! Maar ik loop hem dan wel onder de 3 uur. Zo geschiedde, ik ga een marathon lopen. Maar in mijn achterhoofd speelde reeds het idee om daarna een triatlon te doen want na het voltooien van een marathon wou ik de overstap naar de multisport maken.
De eerste tegenslag
Het eerste doel is afgevinkt
De lockdown was ook positief in de zin van, heel veel trainen en een betere atleet worden. Eind 2020 had ik dan ook al grote stappen voorwaarts gemaakt dankzij de gerichte trainingsaanpak met coach Jens. Begin 2021 kwam dan de opportuniteit om een marathon te lopen in een select gezelschap in Dresden. Het doel was nog steeds hetzelfde, namelijk een marathon lopen onder de 3 uur. Stiekem wist zowel ikzelf als Coach Jens dat dit geen enkel probleem mocht zijn. Dankzij de vele trainingen kon ik mikken op een snellere tijd. Uiteindelijke leidde dat tot een prachtige eindtijd van 2u39. Doel bereikt en afgevinkt, nu kon ik de overstap maken naar de multisport. Omdat zwemmen nog altijd lastig was, ging de focus naar duatlon. 2021 was dan ook een prachtig jaar met enkele sportieve successen in verschillende duatlons. Ik kon duidelijk mijn mannetje staan. In 2022 wou ik dan ook voor het eerst deelnemen aan het WK langeafstand Duatlon in Zofingen. Want uit alle testen die we reeds gedaan hadden, bleek dat ik aanleg heb voor lange uithoudingswedstrijden. Triatlon dat werd even geparkeerd, maar zat wel nog steeds ergens in mijn achterhoofd.
Van supervorm naar ziekenhuisbed
Het is mij niet gegund.. Na een succesvol jaar in 2021 wou ik deze lijn doortrekken in 2022. Het ging voortreffelijk, ik nam deel aan het Europees kampioenschap duatlon in Alsdorf waar ik knap 16de werd. Ik werd een steeds betere atleet en na een stage in de Vogezen was ik in mijn beste vorm ooit. Tot enkele dagen later het noodlot toesloeg. In een 'fun' wedstrijd, de Ironman Relay 70.3 in Luxemburg moest ik het fietsgedeelte op mij nemen. Geen probleem want 2,5 maand voor het WK in Zofingen zat ik in topvorm qua fietsen. En toen ging het mis.. Door de warmte had ik een zeer laag vochtpeil en enorm zouttekort. Hierdoor ging letterlijk het licht uit en belandde ik in de berm. Ik werd afgevoerd met zware verwondingen en lag 4 dagen op intensieve zorgen en moest een week later nog geopereerd worden aan mijn schouder. Op zo'n momenten besef je dat het leven aan een zijden draadje hangt. En net daar kwam de triatlondroom terug tot stand.
Het beste herstel = actief herstel
Klaar voor mijn comeback
Ik was vastberaden, ik wil zo snel mogelijk zo sterk mogelijk terugkeren. Het WK in Zofingen, wat in september 2022, plaatsvond was mijn grote doel. Na 6 weken inactiviteit en maar 4 weken voorbereiding was deelname misschien niet het slimste idee. Toch wou ik meedoen voor de ervaring en finishen op karakter zodat ik een jaar later wist wat op mij af zou komen. Want in 2023 zou ik er alles aan doen om in topvorm aan de start te komen. Ik startte terug met zwemtrainingen omdat algemeen geweten is dat je daar lichamelijk sterker van wordt. Ook was het goed om mijn schouder, die ik afscheurde tijdens mijn crash, terug sterker te maken. Eind 2022 nam ik dan nog deel aan de Hel van Kasterlee met een mooie 29ste plaats tot gevolg. Het ging nog niet helemaal zoals ik wou, dus afgelopen winter trainde ik hard om terug helemaal de oude te worden. In 2023 zou het dan eindelijk zover zijn: 'mijn eerste triatlon'.
Van negatief naar positief verhaal
Het voorjaar van 2023 verliep goed. De krachttrainingen bewezen hun nut en stilletjes werd ik terug de oude. Eind februari had ik een goede trainingsstage in Tenerife met liefst 63 trainingsuren op 13 dagen. Zwemmen tussen de palmbomen en de bergen deed mij steeds meer hunkeren naar mijn eerste triatlon. Die stond gepland in Luxemburg. Inderdaad dezelfde wedstrijd waar vorig jaar het noodlot toesloeg. Mijn doel? Van een negatief verhaal een positief verhaal maken. Ik voelde dat ik er helemaal klaar voor was, de trainingen verliepen volgens plan en het doel kwam steeds korter bij. Tot het weer fout liep.
Pech blijft mij achtervolgen
Wat heb ik deze wereld mis gedaan? Dat heb ik vaak gedacht nadat ik tijdens een fietsrit om ver gereden werd door een roekeloze motard. Iedereen maakt fouten, maar dit? Dit had echt voorkomen kunnen worden. Tijdens een fietstocht in de Ardennen reed ik met de Animo groep, we waren met 10, een afdaling naar beneden. Het was een brede weg hoofdweg en we reden mooi aan de buitenkant van de bocht. Gelukkig kan ik er zelf niets meer van herinneren, maar de motard kwam uit de tegenovergestelde richting bergop en nam zijn bocht veel te breed. Hij zag dat hij frontaal richting onze fietsgroep reed, remde en viel. Als een bowlingbal torpedeerde hij ons. De schade was groot, 4 van de 10 fietsers gingen onderuit en 2 van ons werden langs de zijkant gepakt door de motard waaronder ikzelf. Daar lag ik dan, bewegingsloos op het asfalt. Mijn droom om wereldkampioen age-group te worden in Zofingen werd opnieuw doorprikt in een fractie van een seconde. Ik werd samen met de andere slachtoffers afgevoerd naar het ziekenhuis, het verdict was hard. 2 gebroken nekwervels en een beschadigde zenuw. Toch mag ik, en ook de andere slachtoffers, van geluk spreken dat we dit allemaal kunnen navertellen. Mijn eerste triatlon? Die plannen verdwenen opnieuw in de vuilbak.
De tweede comeback dan maar
Een doel stellen
Mindset
Zo zie je maar, niet alles loopt over een leien dakje. Desondanks draait alles rond de mindset! Want met een positieve ingesteldheid kan je enorm veel bereiken, zowel in de sport als in het leven tout court. Ik kan de marathon en mijn eerste triatlon nu afvinken, maar gelukkig heb ik nog dromen. Dromen die ik hopelijk snel in vervulling kan laten gaan, met hopelijk de komende tijd wat meer geluk aan mijn zijde. Wil je graag mijn verhalen over mijn trainingen, wedstrijden, blogs die ik schrijf blijven volgen? Dan kan je mij zeker terugvinden op Strava of op Instagram.
Wil je graag mijn volledige verhaal beluisteren? Check dan zeker snel deze toffe podcast!
You might also find this interesting
Voedingsplan 'lange wedstrijd'
Winterdip? Laat je niet vangen!
Je kent het wel: die donkere dagen, lekker warme dekentjes en geen zin om uit je zetel te komen in plaats van dat rondje lopen, fietsen of je hebt echt geen zin om die kilometers te gaan...
