De Hel van Kasterlee, de zwaarste duatlon ter wereld?

Doelen stellen

Waar zal ik starten? Begin 2022 werden de doelen gesteld samen met Coach Jens. Meer en meer wens ik mij toe te leggen op de lange afstand. In de duatlonsport blijven er dan helaas al niet veel opties over. Het WK Powerman in Zwitserland en de Hel van Kasterlee zijn zowat de enige duatlons die langer duren dan 4 uur. Bij deze waren de hoofddoelen voor 2022 gesteld, focus op september en december!

Even terug in de tijd

Ik draai de klok nog één keer exact 6 maanden terug. Op 19 juni, eerder dit jaar, sloeg het noodlot toe. Ik maakte een zware klapper met de fiets waarna er mij een pijnlijke revalidatie te wachten stond. Het eerste hoofddoel, het WK in Zofingen, was onhaalbaar volgens iedereen. Dat was buiten mijzelf gerekend! Ik moest en zou starten en vervolgens finishen! Dat lukte uiteindelijk, maar ik moet toegeven dat dat niet de verstandigste beslissing was. Gelukkig kon ik snel de knop omschakelen omdat er in december het 2de hoofddoel volgde. Zou ik op tijd terug in topvorm kunnen geraken na die zware blessures? Er is maar één man die in staat is om daar voor te zorgen, coach Jens! Zelf zei hij in september heel voorzichtig: “In de Hel zal je terug een goed basisniveau hebben”. Maar dankzij een nauw uitgezet schema, hard werken bij de kinesist, een extra trainingsstage in Tenerife en hard labeur op training stond ik met vertrouwen aan de start. Had ik mijn basisniveau gehaald? Absoluut! Op de fiets was ik nog nooit zo sterk, er werd zelfs een nieuwe 20’ waarde gereden met 369 watt! De vooruitgang in het lopen ging moeizamer, maar toch zagen we steeds progressie. We weten dat hier nog werk aan is, maar ook hierin had ik mijn basisniveau overtroffen!

Oei, ik heb nog geen mountainbike

Klaar voor de Hel dus! 14.4 km lopen, gevolgd door 125 km mountainbiken en dan nog eens 28.7 km lopen. Het was misschien weer een gek idee van mij om aan deze wedstrijd deel te nemen. Ik had niet eens een mountainbike en totaal geen ervaring hierin. In augustus dan toch maar een mountainbike gekocht en voorzichtig beginnen trainen. Wattages trappen is geen probleem, maar de techniek beheersen om bochten en afdalingen in volle snelheid te nemen? Daarin schiet ik helaas toch nog wat tekort. 2x het parcours gaan verkennen in Kasterlee en enkele lange mountainbike trainingen gedaan met veel wedstrijd tempoblokken, regelmatig gevolgd door een brick run. Het was hard labeur, maar ik had het er voor over. Na een voorbereiding van ongeveer 3 maanden, was het tijd voor de HEL!

Het masterplan van Coach Jens

Voor de wedstrijd had Coach Jens een plan uitgewerkt, waarschijnlijk geloofde hij nooit dat ik er mij aan zou houden, maar toch deed ik het! Vroeger was ik nogal onbezonnen, maar doorheen mijn samenwerking met Jens heb ik steeds meer leren vertrouwen op zijn aanpak want die blijkt namelijk ook nog eens te werken. Loopgedeelte 1 moest ik aan 3’50”/km lopen, fietsen op gevoel met in het achterhoofd 270 watt (niet eenvoudig zonder wattagemeter op de MTB)! En dan afsluiten met het tweede looponderdeel aan 4’30”/km.

Het wedstrijdverloop

Loopgedeelte 1, 14,4 kilometer aan 3’50”/km voerde ik perfect volgens plan uit. Als 45ste stapte ik vervolgens op de mountainbike voor een ijskoude 125 kilometer over een kei hard parcours. De snelheid lag extreem hoog en het leek wel een wegwedstrijd waarbij stayeren op de lange stukken grote voordelen opleverde. (Ik haat stayeren en wil mij daarom focussen op de lange afstand zodat ik het verschil kan maken met de fiets). Helaas pindakaas, ik raapte samen met nog enkele andere sterke fietsers andere atleten op die zich allemaal netjes in onze wielen nestelde. In een sliert reden we tegen een gemiddelde van 27 km/u door de bossen van Kasterlee en omstreken. In ronde 4 van 5 konden we uiteindelijk toch met 4 weg rijden uit de grote groep. Al snel reden we een mooie voorsprong bij elkaar. Toch ging niet alles volgens plan.. doordat het parcours zeer hard lag, begon ik de schokken steeds meer te voelen in mijn onderrug. Ik had deze onderweg al enkele keren proberen stretchen, maar in ronde 5 was de pijn niet meer te houden. Ik moest het tempo noodgedwongen laten zakken. Ik verloor nog 4 minuten in ronde 5 en reed daardoor “slechts” de 27ste fietstijd. Het bracht mij op een 31ste positie voor het laatste looponderdeel. Het rondje van 14,4 kilometer, dat we ’s ochtends liepen, moest nu 2x afgelegd worden. Het plan was dus om 4’30”/km te lopen en zodoende proberen om nog zoveel mogelijk plaatsen goed te maken. Na ronde 1 kwam ik door met een gemiddelde van 4’30”/km, alles volgens plan! Maar toen kreeg ik het zwaar, het tempo zakte richting 5’/km. Ik voelde mij nog wel oké, maar precies alsof mijn lichaam geen zin meer had. Vanaf kilometer 22 dook ik terug onder de 5’/km grens en kon ik elke kilometer progressief versnellen richting opnieuw 4’30”/km. Uiteindelijk liep ik 2u14’ op de afsluitende loopproef van 28,7 kilometer. Een gemiddelde van 4’41”/km. Een tijd waarmee we zeker tevreden zijn!

De analyse van de uitslag

Dat alles, het afzien, het kou lijden, bevroren drinkbussen,.. bracht mij na 7u56’37” op een 29ste positie op 351 deelnemers. Achter mij een gapend gat van 6 minuten op positie 30. Ik was duidelijk de laatste in een treintje want als ik 6’ voorwaarts kijk, zou ik op positie 18 uitkomen. Nevermind, met een 29ste plaats mag ik zeer tevreden terugblikken op mijn debuut in deze epische wedstrijd! Door velen genoemd als de aller zwaarste duatlon ter wereld door zijn afstand en het tijdstip van het jaar waarin het plaatsvindt.

Was het echt de zwaarste? Ik kan het enkel vergelijken met het WK Powerman in Zofingen en toen heb ik eigenlijk harder afgezien tijdens het laatste loopgedeelte, dat had natuurlijk wel een andere reden . Nu kunnen we 2022 achter ons laten en volledig focussen op 2023 waar ik mijn debuut zal maken in de triatlonsport, je hoort er nog van ;).